Να και το δικό μας δωράκι για τις μαμάδες μας φτιαγμένο με πολλή πολλή αγάπη... Καρδούλες από πηλό που φτιάξαμε με κουπ-πατ, βάψαμε και στολίσαμε με πολύχρωμες πούλιες. Ένα κολιέ για να στολίσει το λαιμό της μαμάκας μας σε συσκευασία δώρου (σαν μπομπονιέρες όπως είπαν τα παιδιά!).
Συνοδεύτηκε από μια καρτούλα που όμως δεν θα αναρτήσω γιατί είναι κλεμμένη από τη συνάδελφο Σέβα που την ευχαριστώ πολύ για την ιδέα της!
Τέλος να αφιερώσω σε όλες τις μαμάδες ένα όμορφο τραγουδάκι...
Είχαμε τελειώσει με τα πασχαλινά από την προηγούμενη εβδομάδα με πολύ τρέξιμο, λόγω αδειούλας μου και τώρα βρήκα λίγο χρόνο να ανεβάσω τις κατασκευές μας. Πάντως προλάβαμε να μιλήσουμε για όλα τα γεγονότα των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου μέσα από γνωστούς πίνακες, να μάθουμε για τα έθιμα και τις παραδόσεις μας από το Σάββατο του Λαζάρου μέχρι και την Ανάσταση και να κάνουμε και τις πασχαλινές κατασκευές μας.
Εδώ στα Δωδεκάνησα την Κυριακή των Βαΐων μοιράζουν στην Εκκλησία σταυρουδάκια και αλογάκια (το αλογάκι συμβολίζει το γαϊδουράκι που ανέβηκε ο Ιησούς κατά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα) φτιαγμένα με βάγια από τις γυναίκες της ενορίας. Έτσι φέτος μία μητέρα μας τα έφερε στο σχολείο να τα δουν τα παιδιά. Πέρσι που είχαμε περισσότερο χρόνο είχαν έρθει δύο μαμάδες και μας έδειξαν πως φτιάχνονται, φέτος δυστυχώς δεν προλάβαμε...
Τα αυγά μας φέτος ήταν δύο διαφορετικά. Τα πρώτα, πράσινα με δαχτυλιές κίτρινες, κόκκινες και άσπρες που έγιναν κοτοπουλάκια, πασχαλίτσες και λαγουδάκια...
...και τα δεύτερα έγιναν με αλουμινόχαρτο ως εξής: τα παιδιά τσαλακώνουν το αλουμινόχαρτο και το ξανανοίγουν, το βάφουν με πινέλο με ένα χρώμα, τυλίγουν εκεί μέσα το αυγό τους προσεκτικά και το ξετυλίγουν αμέσως. Αφήνουν να στεγνώσει το πρώτο χρώμα και επαναλαμβάνουν τη διαδικασία άλλες δύο φορές με άλλα χρώματα.
Τα καλαθάκια μας έγιναν με συσκευασία από τρίγωνα τυράκια για βάση και μισά ξύλινα μανταλάκια. Διακοσμήσαμε με λωρίδες από χαρτόνι, βάλαμε και χερουλάκι από οντουλέ και έτοιμα!
Και μέσα ένα δωράκι από την κυρία για καλό Πάσχα, (ιδέα που έκλεψα από εδώ) γλειφιτζουράκια λαγουδάκια!!!
Τέλος η κάρτα με τις ευχές για τους γονείς, ένα πολύ απλό κοτοπουλάκι...
Σιγά σιγά ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε με την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Γνωρίζουμε τα γεγονότα της σκλαβιάς και της Επανάστασης μέσα από γνωστούς πίνακες και βιντεάκια, τα παιδιά πήραν τα ποιήματα-ρόλους τους για τη γιορτή, μαθαίνουμε τραγούδια και παραδοσιακούς χορούς. Προς το παρόν δεν κάναμε καμία χειροτεχνία αλλά σκέφτομαι να κάνουμε κάτι από όλα αυτά που βλέπω στα blogs των συναδέλφων.
Για να μη γίνω κουραστική και επαναλαμβάνω τις ιδέες που ήδη υπάρχουν, σκέφτηκα να ανεβάσω μία κατασκευούλα που είχαμε φτιάξει πέρσι, ιδέα κοινή με τη φίλη Δέσποινα, που φέτος είναι σε άλλο σχολείο :-( .
Τσαρουχάκια με πηλό που έφτιαξαν τα παιδιά, τα χρωμάτισαν με ακρυλικό χρώμα, τα περάσαμε με ένα ειδικό σπρέι για να μη φεύγει το χρώμα, και κολλήσαμε με σιλικόνη ένα πον πον για φούντα και ένα μαγνητάκι από την πίσω πλευρά. Και έγινε μαγνητάκι για το ψυγείο!
Θυμίζουν λίγο τουριστικά είδη αλλά έχουν πλάκα! Μας βλέπω φέτος να τα φτιάχνουμε και να τα πουλάμε, σε λίγο που ξεκινάει και η τουριστική περίοδος, μήπως βγάλουμε και κανένα φράγκο για το σχολείο!
Από τη μέρα που φτιάξαμε την κυρα- Σαρακοστή, τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με το ζυμάρι. Την επόμενη κιόλας μέρα φτιάξαμε επιπλέον ζυμαράκι, το χωρίσαμε σε τρία μέρη και το χρωματίσαμε με τέμπερες.
Το αποθηκεύουμε σε ένα ταπεράκι και παίζουμε μ΄αυτό κάθε πρωί στη γωνιά των εικαστικών. Τα παιδιά ασχολούνται πάρα πολύ και ομολογουμένως είναι λίγο καλύτερο από την πλαστελίνη γιατί είναι πιο μαλακό και εύπλαστο! Έχουμε συνηθίσει να ψήνουμε τις κατασκευές τους αλλά τελικά μάλλον τα παιδιά το προτιμούν έτσι.
Η συνταγή είναι πολύ απλή:
2 κούπες αλεύρι
1 κούπα αλάτι ψιλό
1 κουταλάκι λάδι (αν είναι αρωματικό λαδάκι ακόμη καλύτερα)
1 κούπα νερό περίπου ή τόσο ώστε να μην κολλάει η ζύμη στα χέρια
Ανακατεύουμε όλα τα υλικά και έτοιμο! Αν θέλουμε να το χρωματίσουμε μπορούμε είτε να χρωματίσουμε το νερό της συνταγής με γκοφρέ χαρτί, είτε να βάλουμε τέμπερα στο έτοιμο ζυμάρι και να το ζυμώσουμε μέχρι το χρώμα να γίνει ομοιόμορφο (εμείς κάναμε το δεύτερο γιατί το χρώμα βγαίνει πιο έντονο).
Να πώς απολαμβάνουν τα παιδιά το καινούριο τους υλικό:
Προσοχή, το ζυμαράκι δεν πρέπει να μείνει εκτεθειμένο γιατί ξεραίνεται. Θα πρέπει να αποθηκεύεται σε κλειστό σκεύος ή σε σακουλάκι. Και για όσους το δοκιμάσουν, καλά παιχνίδια!
Η Μάρω από το http://maros-kindergarten.blogspot.com/ με προσκάλεσε να παίξω ένα blogoπαιχνιδάκι και την ευχαριστώ πολύ! Με τη σειρά μου λοιπόν κι εγώ θα απαντήσω στις ερωτήσεις της:
1. Σε ποιο μέρος θα ήθελες να ταξιδέψεις;
Στο χωριό του Αη Βασίλη!
2. Ποια είναι η μεγαλύτερη επαγγελματική φιλοδοξία σου;
Δεν έχω ιδιαίτερες επαγγελματικές φιλοδοξίες. Απλά θα ήθελα να έχω πάντα όρεξη να δουλεύω με ζήλο και να μην "αφεθώ" λόγω δημοσίου...
3. Που θα ήθελες να είσαι σε 10 χρόνια;
Στο σπίτι μου!
4. Θα ήθελες να έχεις δικό σου παιδικό σταθμό;
Κάποτε ήθελα αλλά όχι πια. Αλλά ακόμη κι αν είχα θα ήμουν μέσα σε τάξη με τα παιδιά και όχι στη διοίκηση.
5. Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;
La vita e bella
6. Ποια είναι η αγαπημένη σου δραστηριότητα-παιχνίδι να κάνεις στα παιδιά;
Tα κινητικά παιχνίδια στην αυλή.
7. Που έκανες τις ωραιότερες διακοπές σου;
Στη Σαντορίνη
8. Ποιο είναι το αγαπημένο σου σπορ;
Μπα δεν το'χω με τα σπορ...
9. Πιστεύεις στην τύχη ή στη μοίρα;
Εν μέρει και στα δύο. Φυσικά βάζουμε κι εμείς το χεράκι μας και κινούμε τα νήματα αλλά σίγουρα κάποια δύναμη αιωρείται που καθορίζει ορισμένα γεγονότα.
10. Ποιο είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά σου ως τώρα;
Ότι κατάφερα να ακολουθήσω το επάγγελμα που πάντα ήθελα.
11. Αν δεν έκανες το επάγγελμα που κάνεις σήμερα τι επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις;
Μμμμ, μάλλον θα είχα κανένα μαγαζί με είδη σπιτιού ή με επιλεγμένα παιχνίδια
Ελπίζω Μάρω να με συγχωρέσεις που δε συνεχίζω το παιχνίδι σύμφωνα με τους κανόνες του, δε νομίζω να χαλάω καμιά αλυσίδα που αν τη σπάσω θα με βρει μεγάλο κακό σε 11 μέρες!!!
Η 7η Μαρτίου 1948 αποτελεί ιστορικό ορόσημο για τα Δωδεκάνησα. Είναι η μέρα που τα νησιά μας, τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα της εθνικής ολοκλήρωσης, από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, γίνονται πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας.
Σήμερα ήταν μέρα που στα σχολεία γίνονται γιορτές για να τιμήσουν την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου κι εμείς στα νηπιαγωγεία δε θα μπορούσαμε να μείνουμε αμέτοχοι. Από χθες ξεκινήσαμε τις δραστηριότητες μαθαίνοντας τα κυριότερα κομμάτια της ιστορίας και αναγνωρίζοντας τα Δωδεκάνησα στο χάρτη της Ελλάδας.
Μάθαμε ένα τραγουδάκι (παραδοσιακό της Ρόδου) με τους εξής στίχους:
Εστολί βρε αμάν αμάν αμάν, εστολίσθη το σπερβέρι,
εστολίσθη το σπερβέρι, λάμπει σαν το περιστέρι.
Εστολί βρε αμάν αμάν αμάν, εστολίσθη το Αιγαίο,
εστολίσθη το Αιγαίο, που'ναι απ'όλα πιο ωραίο.
Εστολί βρε αμάν αμάν αμάν, εστολίσθη η θάλασσά μας,
εστολίσθη τ' ακρογιάλι, με της Ρόδου μας τα κάλλη.
Εστολί βρε αμάν αμάν αμάν, εστολίσθη η Ελλάδα,
εστολίσθη η Ελλάδα, λεβεντιά και ομορφάδα!
Χρωματίσαμε το χάρτη των Δωδεκανήσων και βρήκαμε σ'αυτόν το δικό μας νησί...
Φτιάξαμε το χάρτη στο πάτωμα και "ταξιδεύαμε" από νησί σε νησί για να δούμε τα πιο σημαντικά αξιοθέατα σαν μια δραστηριότητα ανάγνωσης αλλά και γεωγραφίας (πώς αλλιώς θα μαθαίναμε τα ονόματα των νησιών!).
Δραματοποιήσαμε την ενσωμάτωση όπως μπορούσαμε.
Η Ελλάδα...
...άνοιξε την αγκαλιά της και πήρε τα Δωδεκάνησα μαζί της!
Και για το τέλος προσπαθήσαμε να μάθουμε έναν τοπικό (κώτικο) παραδοσιακό χορό, το "σιανό" με το τραγούδι "μελαχρινό" που δυστυχώς δεν απαθανάτισα αλλά παραθέτω το τραγούδι προς τιμήν της αυριανής μέρας.
Μάρτη, Μάρτη μου καλέ
και Φλεβάρη φοβερέ,
κι αν χιονίσεις κι αν φλεβίσεις,
πάλι άνοιξη θ' ανθίσεις...
Μπήκε ο Μάρτιος κι εμείς δεν παραλείψαμε να φτιάξουμε και να φορέσουμε το Μάρτη μας. Σε δυάδες, ο ένας βοηθάει τον άλλο...
...προσθέτουμε και μια τσαχπινιά...και έτσι ούτε ο ήλιος θα μας κάψει, ούτε το μάτι θα μας πιάσει!
Να και δύο "μαρτενίτσες" που μας έφερε πέρσι ένα παιδάκι από τη Βουλγαρία, όπου η 1η του Μάρτη εκεί είναι μεγάλη γιορτή όπως μας είχαν πει μαζί με τη μαμά του. Τα κουκλάκια αυτά λέγονται "Πίζο" το αγόρι και "Πέντα" το κορίτσι και στη Βουλγαρία τα φορούν στο πέτο για να τους φέρει καλή τύχη.
Η περσινή μας κυρα- Σαρακοστή ήταν χάρτινη και πλαστικοποιημένη. Τα ποδαράκια της έγιναν ξεχωριστά για να κόβονται και να ξαναμπαίνουν εύκολα με blue tak και για επόμενες φορές, όμως δεν θα τη χρησιμοποιήσουμε γιατί...
...φέτος τα παιδιά προτίμησαν να φτιάξουμε μία με αλεύρι και νερό όπως λέει και το ποιηματάκι! Μόλις ψήθηκε τα παιδιά ανέλαβαν δράση και ιδού:
Κάναμε και διαγωνισμό ζωγραφικής για την καλύτερη κυρα-Σαρακοστή. Όποιος δεν έβαζε 7 πόδια, ξεχνούσε το σταυρό και έβαζε κατά λάθος στόμα έχανε πόντους (κανόνες των παιδιών!). Στο τέλος με ψηφοφορία κέρδισε η καλύτερη (πρώτη από αριστερά)!
Την προηγούμενη εβδομάδα μέσα σε όλα, πήγαμε να παρακολουθήσουμε και μία παράσταση θεάτρου σκιών. Η παράσταση που είδαμε δεν είχε να κάνει με τον Καραγκιόζη αλλά με τα αγαπημένα μας "τρία μικρά λυκάκια" του Ευγένιου Τριβιζά. Βέβαια ο Καραγκιόζης δεν παρέλειψε να προλογίσει την παράσταση, να μιλήσει στα παιδιά, να κάνει αστεία μαζί τους και στο τέλος να μας χαιρετίσει με τις πλάκες του!
Μετά και από αυτή τη δράση μας, ενισχύεται η άποψή μου ότι τα επαγγελματικά θεάματα προσφέρουν σπουδαίες εμπειρίες στα παιδιά, τους μαθαίνουν να γίνονται ενεργοί θεατές, να έρχονται σε επαφή με τον πολιτισμό και να ψυχαγωγούνται μέσα σε μια θεατρική ατμόσφαιρα.
Δυστυχώς στις μικρές περιοχές της Ελλάδας δεν έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε θεατρικά δρώμενα παρά να περιμένουμε πότε θα ανέβει μία παράσταση ή πότε θα "έρθει" μία, από τις μεγαλύτερες πόλεις. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι θα παρακολουθήσουμε κάτι χωρίς δεύτερη σκέψη, προσπαθούμε να επιλέγουμε όσο γίνεται πιο ποιοτικές παραστάσεις.
Η συγκεκριμένη πάντως παράσταση αναβασμένη από την τοπική κοινωνία, παρότι ήταν ηχογραφημένη, σε γενικές γραμμές ήταν καλοφτιαγμένη, με ωραίες μουσικές, ωραίες φωνές και τους γνωστούς πετυχημένους διαλόγους ελάχιστα αλλαγμένους. Μας φιλοξένησαν σε έναν πολύ προσεγμένο χώρο, φρόντισαν για τη μεταφορά μας από και προς το σχολείο και μας κέρασαν και ένα χυμούλη λίγο πριν μας χαιρετίσουν! Το πιο σπουδαίο είναι ότι τα παιδιά γύρισαν στο σχολείο χαμογελώντας...!
Την Παρασκευή διαγωνίστηκαν τα δύο τμήματα του νηπιαγωγείου μας για το ποιος θα φτιάξει τη μεγαλύτερη λαγάνα! Με τη βοήθεια μιας πρόθυμης μητέρας και του αρτοποιείου της γειτονιάς μας (που μας παραχώρησε τα ταψιά και έψησε τις λαγάνες), ο διαγωνισμός έγινε πράξη στον κοινόχρηστο χώρο του σχολείου. Συγκεντρώσαμε τα υλικά, τα ανακατέψαμε και τα ζυμώσαμε με όλη μας τη δύναμη!
Την απλώσαμε στο ταψί να πάει παντού (!), κάναμε βαθουλώματα με τα δάχτυλα, ρίξαμε το σουσάμι και τη στείλαμε στο φούρνο για ψήσιμο.
Το αποτέλεσμα του διαγωνισμού (αφού χρησιμοποιήσαμε ίδια ταψιά και ίσες ποσότητες υλικών!) ήταν φυσικά ισόπαλο! Μοιράσαμε την έτοιμη λαγάνα σε μεγάλα κομμάτια και τα παιδιά τα πήραν στο σπίτι να κεράσουν και τις οικογένειές τους γιατί έκαιγε και δε μπορούσαν να τη φάνε στο σχολείο...!
Δεν παραλείψαμε βέβαια να φτιάξουμε και τους χαρταετούς μας για ένα κοινό αποτέλεσμα να μοιάζει με τους πίνακες ζωγραφικής που παρατηρήσαμε (ιδέα που έκλεψα από το blog του 5ου Νηπιαγωγείου Σερρών).
