Zώα σε χειμερία νάρκη

Ξεκινήσαμε το θέμα για τα ζώα που πέφτουν σε χειμερία νάρκη ψάχνοντας να βρούμε ποια είναι αυτά τα ζώα. Για να βοηθηθούμε διαβάσαμε δυο ποιηματάκια και το παρακάτω παραμυθάκι που μας οδήγησε στην κατηγοριοποίηση των ζώων. (Το παραμύθι αυτό το είχα φωτοτυπημένο μάλλον από κάποιο βιβλίο δραστηριοτήτων και δυστυχώς δε θυμάμαι καθόλου από ποιο)  


Σε ένα πανέμορφο δάσος στο βουνό, γεμάτο καστανιές, βελανιδιές, καρυδιές και θάμνους μύρτων, υπήρχε ένα σχολείο στο οποίο πήγαιναν όλα τα ζώα. Ήταν ανοιχτό κάθε μέρα, ώστε τα μικρά να μάθουν να ξεχωρίζουν τα δηλητηριώδη μανιτάρια, να μαζεύουν τους καρπούς και να αλληλοβοηθιούνται, όταν χρειαζόταν.Την άνοιξη και το καλοκαίρι, έπαιζαν ανάμεσα στα λουλούδια και στους καταπράσινους θάμνους. Το φθινόπωρο έτρεχαν πάνω στα ξερά φύλλα που είχαν πέσει από τα δέντρα.

   Ήταν όλοι φίλοι και πήγαιναν στο σχολείο με μεγάλο ενθουσιασμό. Αλλά μια γκρίζα φθινοπωρινή μέρα, ένας από όλους, ο αρκούδος Καφετούλης, δεν εμφανίστηκε. Ο σκίουρος, ο σκαντζόχοιρος και η μαρμότα τον έψαξαν παντού αλλά δεν κατάφεραν να τον βρουν. Πήγαν να τον ψάξουν και στη φωλιά του αλλά ήταν κλειστή και έτσι δεν μπόρεσαν να μπουν αλλά ούτε και να κοιτάξουν μέσα.

   Την επόμενη μέρα ρώτησαν τη δασκάλα που μπορεί να ήταν ο φίλος τους, ο αρκούδος Καφετούλης. Η κυρία Χριστίνα τους είπε:

- Ο φίλος σας έχει ήδη πέσει σε χειμερία νάρκη.

Οι φίλοι του αρκούδου δεν κατάλαβαν αμέσως και ρώτησαν τι είναι η χειμερία νάρκη και αυτή είπε:

- Είναι ένας μακρύς ύπνος που διαρκεί όλο το χειμώνα. Πολλά ζώα του δάσους, ακόμη κι εσείς, το φθινόπωρο κοιμούνται στις φωλιές τους, όπως έκανε ο αρκούδος Καφετούλης με την οικογένειά του. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του σχολείου, γιατί κι εσείς θα πέσετε σε χειμερία νάρκη. Θα ξυπνήσετε όταν έρθει η άνοιξη.

   Ο μικρός σκαντζόχοιρος επαναστάτησε, γιατί δεν ήθελε να μείνει κλεισμένος και να κοιμηθεί τόσο καιρό. Ο σκίουρος στεναχωρήθηκε, γιατί δε θα μπορούσε πια να ανεβεί και να χοροπηδά στα κλαδιά των δέντρων, για να μαζέψει καρύδια. Και η μαρμότα άρχισε να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Έκλαψαν και τα χάμστερ, τα ποντικάκια, οι τυφλοπόντικες, τα σαλιγκάρια, τα σκουλήκια και οι νυχτερίδες, γιατί δεν ήθελαν να πέσουν σε χειμερία νάρκη.

  Τότε η δασκάλα για να τα παρηγορήσει, τους είπε:

- Η χειμερία νάρκη είναι μια ευχάριστη ξεκούραση. Τώρα πηγαίνετε να παίξετε και να μαζέψετε φρούτα στο φθινοπωρινό δάσος και μετά ελάτε σε μένα.
   Οι μικροί σκαντζόχοιροι άρχισαν να κυλιούνται πάνω στα φύλλα, τα σκιουράκια έτρεχαν όλο το πρωί πάνω-κάτω στα δέντρα μασουλώντας βελανίδια, οι μαρμότες έτρεχαν στο δάσος.
   Το απόγευμα όλα τα ζώα μαζεύτηκαν σε ένα χαλί από φύλλα γύρω από τη δασκάλα που τραγουδούσε ένα όμορφο τραγουδάκι. Σιγά- σιγά αποκοιμήθηκαν και κουλουριάστηκαν τόσο που έμοιαζαν με μικρές μπαλίτσες. Προτού βραδιάσει οι γονείς πήγαν να τα πάρουν, για να τα πάνε στις φωλιές τους που έκλεισαν ερμητικά.
   Την επόμενη μέρα στο δάσος δεν υπήρχε κανείς. Όλα τα ζώα είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη. Κοιμόντουσαν ήσυχα και θα ξυπνούσαν μονάχα, όταν θα έφτανε η άνοιξη.


Κατονομάσαμε τα ζώα που κοιμούνται το χειμώνα και φτιάξαμε έναν πίνακα αναφοράς με ορισμένα από αυτά.

Και στη συνέχεια αποφασίσαμε να γίνουμε οι ίδιοι ζωάκια και να δραματοποιήσουμε τη χειμερία νάρκη. Πρώτα όμως το κάθε παιδί επέλεξε τι ζώο ήθελε να είναι και (για να μην ξεχνιόμαστε) συμπλήρωσε την επιλογή του σε ένα φύλλο εργασίας.

Αφού κάναμε και την καταμέτρησή μας (πόσα φίδια έχουμε, πόσες νυχτερίδες, ποια ζώα είναι περισσότερα κτλ) παίξαμε "το παιχνίδι του δάσους" φτιάχνοντας μια αυτοσχέδια μεγάλη φωλιά για όλους όπου κουλουριάστηκαν σαν μπαλίτσες, ανέπνεαν αργά (μερικά ροχάλιζαν!) μέχρι να έρθει η άνοιξη και να ξυπνήσουν αδύναμα να ψάξουν την τροφή τους...